Wie ooit de lepel heeft uitgevonden is een van die dingen die in de nevelen van de historie verborgen zijn. Lepels zijn bijzonder handige dingen om te gebruiken bij de maaltijd. Het nuttigen van soep, yoghurt en dergelijke wordt er een stuk eenvoudiger door. Maar lepels kun je ook voor heel andere dingen gebruiken. Bijvoorbeeld voor het maken van muziek. Met een setje lepels kun je een eigen klepper-instrument maken, waar je heel leuke effecten en ritmes mee kunt spelen.
Handig, zo’n lepel
Om effectief vloeistoffen te kunnen oplepelen moet een lepel een holle kant hebben. Hier komt de soep (of zoiets) op te liggen in de reis van bord naar mond. Een holle kant betekent automatisch ook dat de andere zijde van de lepel bol is. De combinatie van de holle en bolle kant van de lepel maakt hem ook geschikt voor iets waar de uitvinder ongetwijfeld nooit aan gedacht heeft: het maken van muziek.
Klepper-instrument
Je hebt muziekinstrumenten in allerlei verschillende vormen en maten. Vooral de groep ‘ritme-instrumenten’ (ook wel: percussie-instrumenten) is erg groot. Dat komt vooral omdat bijzonder veel voorwerpen en materialen geschikt blijken om muziek mee te maken. Onder de ritme-instrumenten tref je ook de ‘kleppers’ aan. Voor deze groep instrumenten wordt vaak hout gebruikt, maar ze zijn ook van metaal te maken. Metaal geeft een andere, scherpere klant dan bijvoorbeeld hout of kunststof. Voor kleppers van metaal kun je heel goed, je raadt het inmiddels misschien al, lepels gebruiken. Het levert mooie en vooral erg goedkope instrumenten op. Want lepels, die heeft iedereen wel in de la liggen.
Klepperen met lepels.
Om met lepels te kunnen klepperen heb je, heel logisch, op zijn minst twee lepels nodig. Gebruik exemplaren die prettig in de hand liggen, niet te zwaar of te groot, en ook niet te klein. Het is voor de sfeer in huis beter om bij voorkeur oude exemplaren te gebruiken, liefst niet de zilveren exemplaren die vooral mooi en ongebutst moeten blijven. Voor een goed geluid moeten de bolle kanten van de lepels tegen elkaar slaan, waardoor de holle kanten als een soort van klankkast kunnen fungeren. Dat zorgt voor een optimaal hoorbaar klepper-geluid.
Hoe pak je het aan?
Hieronder zie je een aantal stappen. Volg deze voor een optimaal geklepper:
Stap 1.
Je lepel-klepper heeft een onderste en een bovenste lepel. De bolle kanten moeten tegen elkaar komen.
Stap 2.
Houdt de onderste lepel vast tussen je middelvinger en je ringvinger. Eventueel kan dat ook tussen wijsvinger en middelvinger, het is maar net wat je prettig vindt. Deze lepel mag niet kunnen bewegen en daarom klem je hem vast in je handpalm. Je ringvinger en pink helpen hem fixeren.
Stap 3.
Nu komt de andere helft van je klepper erbij: de bovenste lepel. Deze houd je vast tussen de duim en wijsvinger van dezelfde hand. De bolle kanten van deze twee lepels zitten mooi tegenover elkaar, maar ze moeten een klein stukje van elkaar afblijven. Deze tussenruimte zorgt ervoor dat de lepels tegen elkaar kunnen klepperen.
Stap 4.
Voor het klepperen heb je nog twee dingen nodig: je been en je andere hand. Met de lepels tik je op je been, waardoor de lepels al tegen elkaar klepperen. Leuk, maar het lijkt nog niet op een echt kleppergeluid.
Stap 5.
Houd nu je andere hand boven de lepels. De hand met de lepels tik je op en neer tussen je vrije hand en je been. Dat levert het gewenste resultaat: een flink geklepper!
Stap 6.
Door te variëren in de beweging kun je verschillende ritmes maken. Ook een snelle roffel is mogelijk, beweeg daarvoor de lepels langs de gestrekte vingers van de vrije hand.
Simpel, maar leuk.
Zoals je hebt gezien, het zelf maken van een lepel-klepper is eigenlijk buitengewoon simpel en leuk, je krijgt er bijna als vanzelf enige handigheid in. Heb je wat meer lepels die je hiervoor kunt gebruiken, probeer dan ook eens andere formaten. Je zult ontdekken dat dat verschil maakt voor de toonhoogtes. Daar kun je weer gebruik van maken als je met anderen samen een gevarieerde klepperbegeleiding in elkaar zet. Heel veel klepperplezier!